
Në një legjendë antike greke, një bari i rastësishëm zbuloi magnetitin, shtëllga e të cilit drejtuese solli lindjen e navigimit të thjeshtë. Sot, teknologjia maglev qëndron si një nga aplikimet më tërheqëse të magneteve, e njohur për transportin me shpejtësi të lartë pa fërkim.
Teorema e Earnshaw-së nga shekulli i 19-të tha se magnetët permanentë të fiksuar nuk mund të arrinin levitacion të qëndrueshëm, por inventorët tejkaluan këtë kufizim: Më 1912, Emile Bachelet patentoj një pajisje transporti maglev, dhe 20 vjet më vonë, Walter Kemper ndërtoi një prototip. Shuttli i parë komercial maglev u nis në Mbretërinë e Bashkuar në vitin 1984; tani është në funksion në Kinë, Korenë e Jugut dhe Japoni, duke arritur 270 milje orë, megjithëse kostoja e lartë mbetet një pengesë.

Maglev ka dy lloje: Përchezës Elektromagnetik (EMS), i cili përdor elektromagnetet për të tërhequr gjurmën, dhe Përchezës Elektrik (EDS) që bazohet në shtyrjen e superpërçueshmërisë. Për më tepër, rulmentët maglev janë efikas nga pikëpamja e energjisë dhe nuk kërkojnë mirëmbajtje. Teknologjia gjithashtu po studjohet për hedhjen në orbitë të anijeve hapësinore, me projekte si StarTram që synojnë uljen e kostos së hedhjes në orbitë.